U hebt zopas een heelkundige ingreep ondergaan waarbij men u een stoma heeft aangelegd dat ofwel tijdelijk ofwel definitief is. Dit is geen ziekte op zichzelf, maar het gevolg van uw operatie. Het ontdekken dat u een stoma hebt, kunt u aanvankelijk niet begrijpen. Het overdondert u en laat u verweesd achter. Dat heb ik persoonlijk ervaren.

Dat u nu geen buikpijn meer hebt of dat het levensbedreigende kankergezwel nu verwijderd is, helpt voorlopig wel wat om de “stoma” even te negeren, maar talrijke gesprekken met zovele patiënten hebben mij geleerd dat in het begin iedereen heel wat moeite heeft om dat “zakje” op de buik te aanvaarden.

Enkelen zullen een taboe instellen en er zeker nooit vrijuit over kunnen praten. Bij iedereen zit de schrik er goed in en de meeste schamen zich dood. Vele vragen over hoe het nu verder moet borrelen bij u op en wachten op een duidelijk antwoord, maar in de meeste gevallen wordt de uitleg in het ziekenhuis gegeven in een voor u vaak onbegrijpelijk ziekenhuistaaltje. U bent zo onder de indruk van het gebeurde dat u amper gehoord, laat staan begrepen hebt, wat de dokter vertelde wanneer hij na zijn kortstondig bezoek de kamer weer verlaat met de fatale woorden: “Je zult er moeten leren mee leven”. Wat betekent dat? Wat moet ik doen wanneer ik uit het ziekenhuis ontslagen ben?

Trouwens, hoe zou iemand die geen stoma heeft kunnen weten hoe dat aanvoelt en hoe men er nu verder mee moet leven. Hoe kan ik nu gewoon leven met dergelijke, wansmakelijke verminking op mijn buik? Hoe kan ik nu nog onder de mensen komen? Op de meest gestelde vraag: “Wat heb ik misdaan om zoiets te verdienen?” kan niemand een zinvol antwoord geven. U zult in elk geval inderdaad moeten leren leven met een stoma. En dat kan, geloof mij. Maar er moet even aan gewerkt worden en … u kunt hiervoor hulp vinden en krijgen. U bent niet de enige die rondloopt met een stoma.

Dat u één van de vele duizenden bent die voortaan met een stoma moet leven is nu misschien maar een magere troost, maar het betekent toch dat u een beroep kunt doen op heel wat gewone mensen die er hebben mee leren leven en heel wat weten te vertellen over hoe dat kan. Het lezen van dit vademecum voor stomadragers is daarvoor een eerste stap in de goede richting. Eenmaal u de dagdagelijkse levensgewoonten zult hervat hebben, zult u net zoals ik en zovele anderen spoedig kunnen vaststellen dat u snel bijna al uw vroegere activiteiten opnieuw probleemloos aankunt. Wanneer u met de stomaverzorging enigszins overweg kunt, zal het volstaan enkele voorzorgen te nemen om ook uw vroeger beroep weer te kunnen uitoefenen.

Indien u dat wenst zult u zelfs binnenkort weer uw favoriete sport (indien niet te agressief) of hobby kunnen beoefenen: tennis, zwemmen, wandelen, wielrijden, lopen, kaarten, vissen, reizen, enz. Vooral gedurende die eerste zes maanden is het echter wijs om het iets rustiger aan te doen want de zware operatie heeft heel wat van uw lichaamskrachten geëist. Volledig uit den boze in die herstelperiode is het optillen van zware lasten (emmer water of steenkool, zware vuilniszak buiten zetten, zware toestellen of gasflessen optillen, het verslepen van meubelen, etc.) of het uitvoeren van buikspieroefeningen.

Een litteken is, zeker gedurende de eerste 3 maanden, een zwakke plaats en ze overbelasten zou u een littekenbreuk kunnen bezorgen. Geloof me, op een aantal beperkingen na wordt het weldra voor u bijna … “business as usual”. Ga zeker niet in een hoekje zitten kniezen. Dat helpt niemand vooruit. M

et een weinig goede wil en enige aanpassing in uw levenswijze zijn de gevolgen van deze voor u uiteindelijk toch levensnoodzakelijke chirurgische ingreep, op de keper beschouwd, niet zo dramatisch als u thans misschien wel vreest. Bedenk vooral dat uw chirurg uiteindelijk tot deze heelkundige ingreep overging omdat het de enige oplossing was voor uw specifiek gezondheidsprobleem. Binnenkort KUNT en MOET u opnieuw uw normale plaats in de maatschappij innemen. En dat kan!